Τίποτα δεν είναι πιο περίεργο από την πρώτη αναμπουμπούλα μιας εξέγερσης.
Ξεσπά με μιας ολούθε. Είχε προβλεφθεί; Ναι.
Είχε προετοιμαστεί; Όχι !
Από που βγαίνει; Από το λιθόστρωτο.
Από που έπεσε; Από τα σύννεφα.
Βίκτωρ Ουγκώ, Οι Άθλιοι
Η σφαίρα που έκοψε το νήμα της ζωής ενός 15χρονου παιδιού δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε εξοστρακίστηκε από το πιστόλι ενός «επίορκου» αστυνομικού. Είχε από πίσω της το βαρύ πυροβολικό όλων των ακροδεξιών και ακροκεντρώων φωνών που ούρλιαζαν από τις τηλεοράσεις: επιτέλους, πρέπει να λυθούν τα χέρια της αστυνομίας απέναντι στη βίαιη νεολαία. Είχε από πίσω της όλη τη φυσική και συμβολική βία που υπέστησαν οι εκπαιδευτικοί στη μεγάλη απεργία του 2006, το φοιτητικό κίνημα στις καταλήψεις και τις πορείες του 2006-7. Όλη τη φυσική και συμβολική βία που υπέστησαν οι εργαζόμενες κοινωνικές τάξεις και τα παιδιά τους εκείνα τα χρόνια της «ανάπτυξης».
Αυτό που ακολούθησε κανείς δεν το περίμενε. Το πολιτικό κατεστημένο εξανέστη, στα υπουργικά συμβούλια έπεφταν προτάσεις ακόμα και για επέμβαση του στρατού, άλλες πάλι καθησύχαζαν τον έντρομο συντηρητικό μικροαστισμό πως στις πραγματικές επαναστάσεις «δε θα σπάσει ούτε τζάμι».
Κι όμως, τίποτα δε μπόρεσε να σταματήσει εκείνο το κίνημα.
Κι αυτό δεν το ξέχασαν ποτέ, γι’ αυτό «έφτιαξαν», χρηματοδότησαν και ανέδειξαν τη Χρυσή Αυγή. Γι’ αυτό η εκδικητική τους εμμονή κρατάει έναν χρόνο προφυλακισμένο τον φίλο του Αλέξη, τον Νίκο Ρωμανό. Γι’ αυτό και σήμερα, ο εφιάλτης των Χριστουγέννων του 2008 είναι εδώ και τρομάζει όλες τις εξουσίες, κυβέρνηση, κρατικούς μηχανισμούς, καλοπληρωμένους δημοσιογράφους. Πολύ περισσότερο όταν τα τρακτέρ της οργής πλημμυρίζουν την ύπαιθρο.
Πες μου τι γίνανε εκείνα τα παιδιά… Οι μικροί Γαβριάδες του 2008 είναι σήμερα πάνω από 30 χρονών. Πέρασε από πάνω τους όλη η μνημονιακή μπόρα, τα μεγάλα κινήματα, οι πλατείες που τις καταράστηκαν ακόμα κι εκείνοι που πέρασαν έστω και περιστασιακά από κει, οι μαχαιριές στον Παύλο Φύσσα, οι παρελάσεις των νεοναζί, οι αυταπάτες για μια εύκολη ανάθεση σε κοινοβουλευτικούς σωτήρες, το λαϊκό ΟΧΙ που παραβιάστηκε κυνικά και έγινε ΝΑΙ, η σκόνη της ανεργίας που σήκωσαν τα προσοντολόγια της κυβερνώσας «αριστεράς», η πλύση εγκεφάλου των Πορτοσάλτε και ο καγχασμός των Γεωργιάδηδων, ο θρήνος των μανάδων από την μαρτυρική Παλαιστίνη.
Σήμερα είναι αναπληρώτριες σε κάποιο νησί, νεοδιόριστοι με το πειθαρχικό στην τσέπη, ντελιβεράδες που βγάζουν το μεροκάματο μες τη βροχή, διδάκτορες που έφυγαν για τα ξένα, άνεργες που την παλεύουν με μια προπληρωμένη κάρτα. Σήμερα αναστοχάζονται και θυμούνται. Πού ήμουνα εκείνη τη νύχτα;
Σήμερα, κάτω από τη σκόνη του χρόνου, χτυπάνε αλλιώτικα οι καρδιές όλων όσων ζήσαμε εκείνες τις μέρες και τις νύχτες, στην Πανεπιστημίου, στο Σύνταγμα, στη Νομική, στο Πολυτεχνείο, στην ΑΣΟΕΕ, σε κάθε κατάληψη σχολείου.
Όχι δε μας ταιριάζει η σιωπή ούτε ο φόβος.
Θυμήσου: μην πάρεις τηλέφωνο τη μοναξιά σου, βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς.
Θυμήσου: Απέναντι στο οπλισμένο κράτος, στα τεντωμένα χέρια με τα πιστόλια στην άκρη στεκόσουν εσύ.
Θυμήσου: η αυτοοργάνωση δεν προϋποθέτει σωτήρες, το ακριβώς αντίθετο. Στην αυτοοργάνωση και στα κοινωνικά κινήματα δεν υπάρχει πρώτη θέση και θέση για το πόπολο. Είμαστε όλες και όλοι στην ίδια θέση. Ας γεμίσει ξανά βουή το άγιο λιθόστρωτο, να πλημμυρίσει από μικρούς Γαβριάδες και μεγάλους Αγιάννηδες, να πάρει σχήμα και μορφή η οργή που σιγοβράζει μέσα μας,
Γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ!
Λευτεριά στον Νίκο Ρωμανό
Νίκη στα αγροτικά μπλόκα
Στα μπλόκα της παιδείας και της αγροτιάς θα σπάσει ο τσαμπουκάς της δεξιάς!
