Της Ντίνας Ρέππα (ο αποχαιρετισμός που εκφώνησε από την πλευρά των Παρεμβάσεων ΠΕ στην πολιτική κηδεία της συντρόφισσάς μας, Νατάσας Αγγελοπούλου)
Πρόωρα και ξαφνικά έφυγε από κοντά μας, η αγαπημένη μας Νατάσα… κι αυτό κάνει τον αποχαιρετισμό ακόμα πιο δύσκολο…
Η Νατάσα, άνθρωπος ξεχωριστός, ακριβή φίλη, πολύτιμη σύντροφος… Συνταξιούχος νηπιαγωγός πια, μέχρι χτες παρούσα σε κάθε πορεία, πάντα μαζί με τον ακριβό της Τάκη κι εκείνο το χαρακτηριστικό σακίδιο στην πλάτη της… ακόμα θυμάμαι το τηλεφώνημά της κάθε φορά για να ρωτήσει που βρισκόμαστε για να έρθει να μας βρει… και τον τελευταίο μήνα για να μου «απολογηθεί» γιατί έλειψε από δυο πορείες λόγω προβλημάτων στην υγεία της…
Η Νατάσα μας, από τη δεκαετία του ’90 στις Παρεμβάσεις στην εκπαίδευση, πρωταγωνίστησε στο συντονιστικό των νηπιαγωγών, παρούσα πάντα σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη που δώσαμε στον χώρο της εκπαίδευσης από τη μεγάλη απεργία του 1997, και τα εξεταστικά του 1998 που σημάδεψαν το ρεύμα των Παρεμβάσεων στην εκπαίδευση, τη μεγάλη απεργία του 2006, σε κάθε αγώνα για τη δημόσια εκπαίδευση, για την εκπαίδευση των όλων των ίσων και των διαφορετικών… πάντα παρούσα στις θύελλες των εσωτερικών μας συζητήσεων, πάντα πολύτιμη και χρήσιμη…
Εκεί πάντα, στα συνέδρια της ΔΟΕ είτε ήταν αντιπρόσωπος από τις Παρεμβάσεις είτε όχι, για εκείνη δεν έπαιξε ποτέ ρόλο για τη συμμετοχή της, η θεσμική εκπροσώπηση… αυτό άλλωστε δεν αποτελούσε απλώς μια στάση ζωής που έτυχε, αλλά πολιτική άποψη, που την υπηρέτησε μέχρι το τέλος με το προσωπικό της παράδειγμα… το κίνημα δεν το κάνουν οι εκπροσωπήσεις ούτε οι εκπρόσωποι αλλά οι συμμετέχοντες και το αποτύπωμα της πολιτικής δράσης αυτών…
Η σχέση της με την εκπαίδευση βαθιά, πολιτική, σε όλα τα επίπεδα… δε θα ξεχάσω… αυτή μας μίλησε πρώτη φορά στις Παρεμβάσεις για τη σχέση του σχεδιασμού των σχολικών χώρων με την εκπαιδευτική πολιτική… αρχιτεκτόνισσα πριν γίνει νηπιαγωγός, μας μύησε και συνέβαλε και στις αναλύσεις μας… «Η διαμόρφωση του σχολικού χώρου είναι καθοριστική για την εκπαιδευτική διαδικασία που πρόκειται να ακολουθηθεί, όπως και η διαμόρφωση του αστικού χώρου είναι καθοριστική για τα μοντέλα κοινωνικής οργάνωσης που θα υπάρξουν», μας έλεγε… εκείνη μας μύησε στη σχέση του χώρου με την καθ’ έδρας διδασκαλία, για το μοντέλο της συνεχούς επιτήρησης, όπου ο σχολικός χώρος διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται σε συνθήκες εκπαιδευόμενων συνεχώς επιτηρούμενων κι ελεγχόμενων αναπαράγοντας ιεραρχικά μοντέλα μάθησης, πειθάρχησης, εκφοβισμού, υποταγής… όλα αυτά είναι εκείνη…
Η Νατάσα μας όμως, δεν ήταν κυρίως συνδικαλίστρια… ήταν ον πολιτικό… η σχέση της με το κίνημα και τον συνδικαλισμό ήταν πρώτα απ’ όλα σχέση με την πολιτική… παιδί της γενιάς του Πολυτεχνείου άλλωστε, υπηρέτησε την πολιτική εφ’ όλης της ύλης… με τα μάτια και την ψυχή στραμμένα στο φως ενός καλύτερου κόσμου που ονειρευόταν και πάλευε ως την τελευταία στιγμή… ποτέ δεν ξέχασε τούτο τον σκοπό… μαχήτρια και μαχητική, τρυφερή κι ανθρώπινη υπερασπίστρια μιας άλλης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, κοινωνία δικαιοσύνης, ειρήνης, ισότητας κι αλληλεγγύης, χωρίς ιεραρχίες, περσόνες και κατασκευασμένες ηγεσίες… η ίδια πάντα πειθαρχημένη στην υπηρεσία αυτών των σκοπών…
Πάντα στην πρώτη γραμμή όπου κι αν βρέθηκε, δεν έλειψε από καμία μάχη… στο κίνημα υπεράσπισης των δημοκρατικών, πολιτικών και λαϊκών δικαιωμάτων, στο πλευρό διωκόμενων κοινωνικών αγωνιστών κι αγωνιστριών… δε διαμεσολάβησε ποτέ τη στήριξη της από σκοπιμότητες συνδικαλιστικές, πολιτικές, κομματικές, δεν την προσάρμοσε ποτέ με βάση την κοινή γνώμη… την έδωσε πάντα απλόχερα, ανοιχτά, δημόσια, πάλεψε για να τη δώσουν κι άλλες κι άλλοι… σε δύσκολες εποχές, όταν η στήριξη κι η αλληλεγγύη δεν ήταν της μόδας… τότε που κάθε λέξη στήριξης σε κοινωνικό αγωνιστή που διωκόταν, κόστιζε!
Πάντα παρούσα στο αντιφασιστικό, αντιπολεμικό, αντιρατσιστικό κίνημα…
Αγωνίστρια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, δραστήρια στα τοπικά κινήματα, εδώ στον τόπο της στο Χαλάνδρι, μπόλιασε με τη δράση της, τη συμμετοχή, τις πολιτικές της απόψεις την παρέμβαση της σε αυτά…
Ήταν ατίθαση, χειμαρρώδης, επίμονη, πεισματάρα, ήταν τόσο ιδιαίτερη…
Την αγαπήσαμε για την ιδιαιτερότητά της, μας γοήτευσε, μας συνεπήρε
Φίλη καρδιάς, μας νοιάστηκε πάντα… όλες μας κι όλους μας…
Σε ένα πρόσφατο άρθρο της για το bullying στο περιοδικό Σελιδοδείκτη έγραψε μια ιστορία από τη δουλειά της ως νηπιαγωγός, όπου κατέληγε μιλώντας σε έναν πιτσιρικά νηπιάκι της…
«Ξέρεις κάτι Χρήστο, πιο δυνατός δεν είναι αυτός που τους χτυπάει όλους. Αυτός είναι στ’ αλήθεια ο πιο κακός. Πιο δυνατός είναι αυτός που τους βοηθάει όλους.»
Και έγραφε σε εμάς…
Συνάδελφοί, εμείς απέναντι στην βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης και την προσπάθεια μετατροπής του σχολείου, αλλά κι ολόκληρης της κοινωνίας, σε μια αρένα απάνθρωπου και σκληρού ανταγωνισμού, με κύριο όπλο την κατάδοση, όπου ισχύει πάντα το δίκιο του ισχυροτέρου, δεν έχουμε μόνο τις πορείες, τις διαδηλώσεις, την εξέγερση και την αντίσταση.
Έχουμε και την συντροφική αγάπη και την αλληλεγγύη και την καλλιέργειά τους στους μαθητές μας. Όχι δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι μέσα μόνο απ’ την εκπαίδευση, μπορεί ν’ αλλάξει όλη η κοινωνία. Οι ρωγμές ωστόσο που μπορεί ν’ ανοίξει ο κάθε εκπαιδευτικός στο επίσημο αφήγημα είναι πάντα σημαντικές. Και δεν μπορεί παρά να πάνε χέρι-χέρι με την εξέγερση και την αντίσταση απέναντι σ’ αυτούς που προσπαθούν να περάσουν την αλματώδη αύξηση της βίας της σχολικής εξουσίας, και τον τρόμο της ψηφιακής κατάδοσης, σαν τη μόνη λύση απέναντι στο bullying.
Αυτή ήταν η Νατάσα μας…
Αγαπημένη μας Νατάσα, έφυγες ξαφνικά, αιφνίδια… χωρίς να μας αφήσεις κανένα περιθώριο… έχει δίκιο η Καλλιρρόη όμως, που μου είπε το βράδυ στο νοσοκομείο “έζησε όσα ήθελε”…
Αλλά έφυγες και μας άφησες απώλεια μεγάλη… έφυγες όμως, όπως μάλλον διάλεξες… χωρίς πόνο, χωρίς να ταλαιπωρηθείς και να κουράσεις… αλλά ο λυγμός είναι λυγμός κι η απώλειά σου βαριά μέσα μας… κι αν κρύβεται… πετιέται άξαφνα μπροστά σου και να της κρυφτείς δεν μπορείς… μόνο να το μοιραστείς… όπως τώρα… με τους φίλους και τις φίλες σου που ήταν και δικοί μας… με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές σου, με τον Τάκη, την Καλλιρρόη και τον Αλέξη… με όλες και όλους όσους αγάπησες και σε αγαπήσαμε…
Καλό ταξίδι, αγαπημένη μας
