Τα πρώτα βήματα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα ακολούθησαν τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, Όμως τα βήματα αυτά, ήταν ασυγκρότητα και αφορούσαν μικρές ομάδες πληθυσμού.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
Τα πρώτα βήματα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα ακολούθησαν τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, Όμως τα βήματα αυτά, ήταν ασυγκρότητα και αφορούσαν μικρές ομάδες πληθυσμού.
Η περίοδος μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο ήταν μια φάση γρήγορης ανάπτυξης του Ελληνικού καπιταλισμού. Όμως ο αυταρχισμός, το ξεπούλημα στο ξένο κεφάλαιο, η καταλήστευση των φυσικών πόρων της χώρας, έκαναν αδύνατο έναν ορθολογικό σχεδιασμό της κοινωνικής ασφάλισης πολιτικής. Μάλιστα, τα όποια κονδύλια συγκεντρώνονταν από τις εισφορές, διοχετεύτηκαν στις κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις, με τις οποίες οι Ασφαλιστικοί Οργανισμοί διαμόρφωσαν, τελικά, ένα ιδιόμορφο πλέγμα κρατικομονοπωλιακής αλληλεπίδρασης.
Σ΄ αυτή την περίοδο έχουμε μια γρήγορη ανάπτυξη του ΙΚΑ ,ίδρυση ασφαλιστικών ταμείων κύριας και επικουρικής ασφάλισης, τη δημιουργία του ΟΓΑ. Αλλά και τη διαμόρφωση μιας σειρά παροχών σε τμήματα εργαζομένων, με σκοπό την ενσωμάτωσή τους στην κρατική υπαλληλία και τον εκμαυλισμό πολιτικά "επικίνδυνων" εργατικών στρωμάτων.
Αλλά και στην πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ (΄81-΄89), η Ελλάδα κινήθηκε- με μια έννοια- "ενάντια στο ρεύμα". Ενώ στις άλλες χώρες κυριαρχούσε η "εκλογίκευση" των κοινωνικών παροχών και η οικοδόμηση του "ανταποδοτικού μοντέλου", η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε κύριο σύνθημά της την οικοδόμηση ενός "κράτους πρόνοιας". Όμως το προνοιακό κράτος του ΠΑΣΟΚ διαμορφώθηκε περισσότερο στο επίπεδο του πολιτικού μάρκετινγκ και ελάχιστα έως καθόλου με τη βελτίωση της παρεχόμενης ασφαλιστικής προστασίας.
Γενικά λοιπόν, η ανορθολογικότητα του (Κ.Α) συστήματος της Ελλάδας οφείλεται:
Στην έλλειψη σχετικά μακρόχρονης "ήρεμης περιόδου" που έκανε δύσκολη, για την αστική τάξη, την παρατεταμένη εφαρμογή μιας πολιτικής "κοινωνικών" ελιγμών και ρεφορμιστικών μεταρρυθμίσεων.
Στα πολυάριθμα μεσαία και αγροτικά στρώματα, αλλά και στα πολυπληθή τμήματα εργατών που διατηρούσαν ακόμα δεσμούς με το χωριό
Στον ιδιαίτερο ρόλο της οικογένειας στη χώρα μας.
Στη μικρά σχετική συγκέντρωση της παραγωγής, στη μικρότερης έκτασης εφαρμογή φορντιστικών προτύπων οργάνωσης της παραγωγής και της εργασίας.
Στον ιδιόμορφο ρόλο του αστικού κράτους και της εξάρτησής του.
