_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

Φόρουμ συζήτησης

Αγωνιστική Κίνηση Π.Ε Σύρου-Τήνου –Μυκόνου

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ

ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΕΠΘ

Στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης και νεοσυντηρητικής  επέλασης  των δύο τελευταίων δεκαετιών, ο χώρος  της εκπαίδευσης συγκλονίζεται από τη σύγκρουση δύο αντιτιθέμενων αντιλήψεων με ισχυρό κοινωνικό διακύβευμα και ταξικό καθορισμό : από τη μια οι αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος  και το πρόταγμα της εργαζόμενης πλειοψηφίας  για το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση, στη δουλειά και τη ζωή  και από την άλλη οι πολιτικές όλων των κυβερνήσεων για επιβολή των αναδιαρθρώσεων στην κατεύθυνση της αποδόμησης του δημόσιου σχολείου, της ενίσχυσης και νομιμοποίησης των μορφωτικών ανισοτήτων και της  προσαρμογής-παράδοσης της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς και των ιδιωτικών συμφερόντων.

Το εκπαιδευτικό κίνημα έχει δώσει μάχες σκληρές και ενίοτε ηρωικές απέναντι σε αυτές τις αντιδραστικές τομές, αντιμετωπίζοντας πάντοτε το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας. Από τη δολοφονία του συναδέλφου Νίκου Τεμπονέρα, μέχρι τα  εξεταστικά του  ΄98  κι από τον αγώνα των 6 εβδομάδων των δασκάλων, μέχρι τις μάχες για το άρθρο 16, μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί, ο κόσμος, δηλαδή, της ζωντανής εκπαίδευσης αντιστέκεται ανατρέπει, αναδιπλώνει και καθυστερεί τα νεοφιλελεύθερα, νεοσυντηρητικά, αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Το σημερινό εκπαιδευτικό τοπίο θα ήταν, από κάθε άποψη, πολύ πιο αντιδραστικό και πλήρως προσαρμοσμένο στις επιταγές της αναδιάρθρωσης, χωρίς την ασυμβίβαστη και ριζοσπαστική παρέμβαση των εκπαιδευτικών κινημάτων των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Από την περίοδο Κοντογιαννόπουλου-Σουφλιά, στην  περίοδο Παπανδρέου- Αρσένη- Ευθυμίου κι από κει στην περίοδο Γιαννάκου- Στυλιανίδη, η ζωντανή εκπαίδευση αγωνίζεται στους δρόμους και δε συμμετέχει σε στημένους και προσχηματικούς διαλόγους, γιατί συγκροτεί  ένα αντίπαλο, προς την κυρίαρχη πολιτική, εκπαιδευτικό και κοινωνικό ρεύμα και γιατί γνωρίζει καλά ότι το σύνολο των σημερινών κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας, στο πεδίο της μόρφωσης, έχει προέλθει μέσα από τον αγώνα και τη σύγκρουση και όχι το διάλογο με την εξουσία.

Από αυτή την άποψη, η σημερινή προβολή του εκπαιδευτικού διαλόγου από τη νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας αποτελεί μια επανάληψη της ίδιας προσπάθειας για την  εξασφάλιση κοινωνικής συναίνεσης και  τον περιορισμό των κοινωνικών αντιδράσεων στην επιχειρούμενη προώθηση της αναδιάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, με βάση τα κριτήρια της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Ο προσχηματικός διάλογος του Υπουργείου και το συναινετικό προφίλ του νέου Υπουργού λειτουργούν ως τακτικά μέσα για τον έλεγχο και τη χειραγώγηση της νεανικής εξέγερσης του Δεκέμβρη, είναι οι αναπόφευκτοι ελιγμοί για την προώθηση των ίδιων αντιεκπαιδευτικών μέτρων με άλλα μέσα. Αποτελούν το αναγκαίο συναινετικό συμπλήρωμα στο μαστίγιο της καταστολής, της περιστολής των κοινωνικών αγώνων και της προσπάθειας απονομοποίησης όλων εκείνων των κοινωνικών και πολιτικών συλλογικοτήτων που έρχονται σε ανοικτή ρήξη με τις επιλογές του κεφαλαίου και των πολιτικών του διαχειριστών, διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη, με ιδιαίτερη ένταση, από το Δεκέμβρη και μετά.

Ο «ισότιμος διάλογος από μηδενική βάση» αποτελεί μια συνειδητή προσπάθεια αντικατάστασης των αγώνων και της παρέμβασης των «από κάτω» , με θεσμικές διαβουλεύσεις και τεχνοκρατικά πορίσματα, προκειμένου να αποκατασταθεί  η τάξη και να γίνει και πάλι σαφές στους κυριαρχούμενους, το ποιος έχει δικαίωμα να μιλάει για το σχολείο και τη μόρφωση και ποιος όχι.  Ο εκπαιδευτικός διάλογος συγκροτεί, επομένως, την κίνηση που επιδιώκει να συσκοτίσει το κοινωνικό  διακύβευμα που κυριαρχεί στην αντιπαράθεση για τα ζητήματα της εκπαίδευσης, την αποποίηση του κοινωνικού και πολιτικού ρόλου του σχολείου, που ανέδειξε η νεανική εξέγερση, και την εμφάνιση των επιχειρούμενων νεοφιλελεύθερων – νεοσυντηριτικών τομών ως  έναν ουδέτερο τεχνοκρατικό μονόδρομο. Η κυβέρνηση Καραμανλή προσπαθεί, μέσα από το διάλογο για την εκπαίδευση, να αναβαπτιστεί και πάλι ως μεταρρυθμιστική δύναμη που δρα προς όφελος όλης της κοινωνίας. Επιδιώκει να αναιρέσει τις πολιτικές συνέπειες του κοινωνικού ρήγματος που προκάλεσε η παρέμβαση των μαζών στα γεγονότα του Δεκέμβρη.

  Τα περί «μηδενικής βάσης», ωστόσο, που διαδίδει ο νέος Υπουργός Παιδείας, για το διάλογο-προπομπό του νέου κύματος των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, μόνο ως χοντροκομμένο αστείο μπορούν να ακουστούν.   Δεν απέσπασε τα 28 δις ευρώ η Παιδεία, αλλά οι τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ ο προϋπολογισμός της μηδενικής βάσης ρίχνει ακόμα κι άλλο τις δαπάνες στην Εκπαίδευση στο 2,82% του ΑΕΠ. Mε βάση,  μάλιστα, και το νέο τρίχρονο πρόγραμμα λιτότητας που σχεδιάζει η κυβέρνηση και κατά πάσα πιθανότητα θα εφαρμόσει και η επόμενη, όποια και αν είναι αυτή, θα έχουμε μια ακόμα μεγαλύτερη μείωση των συνολικών εκπαιδευτικών δαπανών. Εξήντα χιλιάδες  παιδιά δε χώρεσαν φέτος στο δημόσιο νηπιαγωγείο, η ωρομισθία γιγαντώνεται και καμιά μηδενική βάση δεν αίρει το άγος των συμβασιούχων της εκπαίδευσης που ζουν με 300 ευρώ το μήνα. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών είναι εκτός ατζέντας και τα αιτήματα της μεγάλης απεργίας των δασκάλων παραμένουν αδικαίωτα ακόμα.

Την ίδια στιγμή οι ιδιώτες και οι χορηγοί εδραιώνονται στα σχολεία, η αναγνώριση των ΚΕΣ παραδίδει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στους εμπόρους της γνώσης και η επιδίωξη κατάργησης του ασύλου σηματοδοτεί την  καταστολή και τον  αυταρχισμό που θα επιδειχθεί απέναντι  στους αγώνες που αναπτύσσει το εκπαιδευτικό και λαϊκό κίνημα στον αντίποδα μιας τέτοιας πολιτικής. Αντίστοιχα, τα χρόνια υποχρεωτικής φοίτησης δε θα αποτελέσουν πεδίο συζήτησης, έστω και αν έχουν περάσει 33 χρόνια από την καθιέρωση της εννιάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης και η εποχή απαιτεί τη διεύρυνσή τους. Η αδυναμία ολοκλήρωσης του υποχρεωτικού σχολείου από ένα σημαντικό αριθμό παιδιών, δεν εμφανίζεται ούτε καν ως δευτερεύον ζήτημα προς διάλογο, έστω και αν έρχεται σε αντίφαση με τη γνωστή συνταγματική επιταγή. Τέλος, ενώ για πρώτη φορά από το 1976, οι αστικοί κύκλοι και τα “think tαnk” της αναδιάρθρωσης  μιλούν τόσο έντονα για την αλλαγή της θεσμικής διάρθρωσης των εκπαιδευτικών βαθμίδων και την ανατροπή του σχήματος 6χρονο δημοτικό –τρίχρονο γυμνάσιο- τρίχρονο λύκειο, το ενιαίο 12χρονο σχολείο και η καθιέρωση της 2χρονης προσχολικής εκπαίδευσης, που αποτελούν ώριμα αιτήματα που ανταποκρίνονται στις μορφωτικές ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, λείπουν από την προβληματική όλων όσων οργανώνουν, διαμορφώνουν και επιβάλλουν την ατζέντα του διαλόγου

Ο διάλογος, επομένως, θα αναπτυχθεί πάνω στο έδαφος της απαξίωσης του δημόσιου σχολείου, απαξίωση την οποία θεωρεί δεδομένη και εκτός πεδίου διαπραγμάτευσης. Ο επιχειρούμενος διάλογος έχει θέσει, εξαρχής, τα όρια του τι αξίζει και είναι νόμιμο να ζητηθεί, με βάση αποκλειστικά τις προτεραιότητες του κυρίαρχου μπλόκ εξουσίας.

Η εικόνα αυτή επιβεβαιώνεται απόλυτα από τις προτάσεις που έχουν διατυπωθεί μέχρι τώρα. Με αιχμή την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ, προετοιμάζεται μια συνολική αναδιάρθρωση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ο « πνευματικός πατέρας» της μεταρρύθμισης ο Μπαμπινιώτης, ο άνθρωπος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, ιδιοκτήτριας των Αρσακείων, προτείνει να συνυπολογίζεται ο βαθμός των μαθητών και στις τρεις τάξεις του Λυκείου στη βαθμολογία εισαγωγής στα ΑΕΙ. Γεγονός θα ενισχύσει το εξεταστικοκεντρικό χαρακτήρα του Λυκείου και θα εντείνει τους μορφωτικούς αποκλεισμούς. Αναγκαίο συμπλήρωμα των προτάσεων του είναι η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου των εκπαιδευτικών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η συμμόρφωση των τελευταίων στους αντιδραστικούς προσανατολισμούς της μεταρρύθμισης. Ο πρόεδρος του ΕΣΥΠ Βερέμης, περισσότερο δομικός, προτείνει μεταλυκειακό έτος σπουδών, στη βάση της προοπτικής συρρίκνωσης του δημοτικού σε  5 χρόνια, άρα και τη σχολειοποίηση του νηπιαγωγείου και την αλλαγή δομής όλης της  εκπαίδευσης, με κύριο χαρακτηριστικό την ένταση της απόρριψης-κατηγοριοποίησης σε ακόμα χαμηλότερες ηλικίες. Εναλλακτικά, το μεταλυκειακό έτος συνδέεται με το σχεδιασμό της Μπολόνια για 3ετής πανεπιστημιακές σπουδές, προκειμένου να επιτευχθεί η ισοτιμία των ελληνικών πτυχίων με τα 3ετή ευρωπαϊκά μπάτσελορ και να ενταχθούν ομαλά τα ΚΕΣ στο σχεδιασμό της ανώτατης εκπαίδευσης. Σε ένα τέτοιο σχολείο και σε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα ονειρεύεται να μας «φιλοξενήσει» η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.

Από τη δική του μεριά, το ΠΑΣΟΚ σπρώχνει το πεδίο της συζήτησης σε ακόμα δεξιότερες κατευθύνσεις. Το νέο πρόγραμμα για την παιδεία που κατέθεσε η κυρία Διαμαντοπούλου εμπνέεται από μείγμα νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών πολιτικών συνταγών που οδηγούν στην πλήρη απορρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος. Το νέο εκπαιδευτικό όραμα βασίζεται στη «δυναμική  εκπαιδευτική μονάδα , με ευελιξία, λόγο και ευθύνη στη διαχείριση των πόρων ….που δίνει ρόλο και συμμετοχή και στην οργάνωση της μάθησης στους περιφερειακούς και τοπικούς φορείς», δηλαδή το σχολείο που διαπλέκεται ανοικτά με τον ιδιωτικό τομέα στα πλαίσια της περιβόητης «αποκέντρωσης». Η εικόνα συμπληρώνεται από ένα πλαίσιο κεντρικά επιβαλλόμενων μετρήσιμων στόχων επιτυχίας, στη βάση των οποίων οι σχολικές μονάδες και οι εκπαιδευτικοί τους αξιολογούνται. Στη βάση αυτής της αξιολόγησης συνδέονται οι μισθοί των εκπαιδευτικών και η χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων. Το ΠΑΣΟΚ ξεκάθαρα επιτάσσει  τη σύνδεση μισθού-αξιολόγησης και επίδοσης της σχολικής μονάδας, νόμος ψηφισμένος από το ίδιο βέβαια. Την ίδια στιγμή νομιμοποιείται και ενισχύεται ο το διπλό δίκτυο στην εκπαίδευση στην προοπτική προσανατολισμού στη βάση αυστηρών ταξικών κριτηρίων ενός μεγάλου αριθμού παιδιών εργατικής προέλευσης στο τεχνικό επαγγελματικό δίκτυο.

Στο ίδιο πνεύμα ο Βενιζέλος με άρθρο του στα Νέα, προτείνει το αγγλικό σύστημα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με τετραετές γυμνάσιο και διετές λύκειο (Α level), η εγγραφή στο οποίο γίνεται με εξετάσεις και την πλήρη απορρύθμιση της ανώτερης εκπαίδευσης. Η τελευταία για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑ.ΣΟ.Κ θα πρέπει να οργανωθεί σε δύο κύκλους : ένα κύκλο που θα περιλαμβάνει τις σχολές υψηλής ζήτησης (Νομική –Πολυτεχνείο-Ιατρικές σχολές) και θα παραμείνει ως έχει και ένα δεύτερο κύκλο, όπου το πανεπιστήμιο και τα ενιαία γνωστικά αντικείμενα θα πρέπει να αποδομηθούν σε ένα σύστημα συγκέντρωσης πιστωτικών μονάδων που θα επιτρέπει την κίνηση των φοιτητών μεταξύ σχολών, προκειμένου οι φοιτητές να συμπληρώσουν το κατάλληλο μείγμα των δεξιοτήτων που απαιτούν οι απορρυθμισμένες αγορές εργασίας.  Η προσαρμογή των εκπαιδευτικών λειτουργιών στην εργασιακή επισφάλεια και περιπλάνηση είναι το εκπαιδευτικό όραμα που μας σερβίρει το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ των Παπανδρέου-Διαμαντοπούλου-Βενιζέλου.    

Συνοπτικά, ο διάλογος δεν είναι tabula rasa. Αντίθετα βασίζεται και αποκαλύπτει σταδιακά τους αστικούς σχεδιασμούς για την προώθηση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης όλου του εκπαιδευτικού συστήματος. Με αιχμή το εξεταστικό επιδιώκεται μια συνολική αλλαγή στη δομή και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Ανεξάρτητα από το πιο μείγμα προτάσεων θα επικρατήσει, υπάρχουν κάποιες πολύ συγκεκριμένες σταθερές : εντατικοποίηση των εκπαιδευτικών πρακτικών, προκειμένου να αποκατασταθεί η πειθαρχία και να ελεγχθούν οι μελλοντικές ανεξέλεγκτες συνέπειες της νεανικής εξέγερσης, στροφή ενός μεγάλου αριθμού νέων σε υποβαθμισμένες μορφές δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ως αναγκαία προϋπόθεση για τη μείωση των κοινωνικών προσδοκιών στο πεδίο της απασχόλησης και τη  διαμόρφωση μιας ευέλικτης εργατικής δύναμης, αντίστοιχης με τον αντιδραστικό χαρακτήρα της παραγωγικής αναδιάρθρωσης, τη δημιουργία κερδοφόρων εκπαιδευτικών αγορών και την αλλαγή του τρόπου διοίκησης και ελέγχου του εκπαιδευτικού συστήματος με στόχο να περιοριστεί η παιδαγωγική αυτονομία και η παρέμβαση του εκπαιδευτικού κόσμου. Νέοι μορφωτικοί αποκλεισμοί- επιχειρηματικότητα και αξιολόγηση/πειθάρχηση είναι οι πραγματικές σημαίες του εκπαιδευτικού διαλόγου.

Οι Παρεμβάσεις –Κινήσεις-Συσπειρώσεις Π.Ε εκτιμούν πως ο διάλογος δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποτελέσει πεδίο προώθησης των αιτημάτων και των στόχων του εκπαιδευτικού  κινήματος - αλλά αντίθετα πεδίο συνενοχής και υποστολής των αγώνων. Γι’ αυτό πιστεύουμε πως το εκπαιδευτικό κίνημα δεν πρέπει και δε θα  νομιμοποιήσει με τη συμμετοχή του τα σχέδια και τους στόχους μιας τέτοιας διαδικασίας .

Με βάση τα παραπάνω:

·                     Καλούμε τις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες να μη συμμετέχουν στο διάλογο

·                     Καλούμε τους συναδέλφους να συμβάλλουν  σε μια πλατιά καμπάνια  και ενημέρωσης, που πρέπει να αναλάβουμε ως κίνημα για την προβολή της χάρτας των αναγκών και των μορφωτικών δικαιωμάτων της νέας γενιάς και την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Να επαναπροβάλουμε τα αιτήματα της μεγάλης απεργίας που και επίκαιρα είναι και έχτισαν τη συμμαχία μας με τους γονείς και την εργαζόμενη πλειοψηφία.

·                     Καλούμε τους πρωτοβάθμιους εκπαιδευτικούς συλλόγους Π.Ε. και ΕΛΜΕ να συντονίσουμε τη δράση μας σε μια καμπάνια  ενημέρωσης - συμπόρευσης του κόσμου της εκπαίδευσης και της εργασίας  και στην ανάπτυξη δράσεων και αγώνων με σχέδιο προοπτική και διάρκεια και στόχο την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής και αντιλαϊκής πολιτικής

·                     Πεποίθησή μας είναι πως στους δρόμους των αγώνων θα κριθεί το δίκιο, εκεί θα ακουστεί δυνατά η φωνή μας! Πιστεύουμε πως το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει σε αυτή τη συγκυρία, μέσα από τις Γ.Σ και την ανάπτυξη των αγώνων του, να προβάλει θαρρετά  και να διεκδικήσει τα κεντρικά-ώριμα αιτήματά του στον αντίποδα των αντιδραστικών αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση:

Καμιά πίστωση χρόνου, καμιά ανοχή στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, καμιά συμμετοχή-συνενοχή στην πολιτική που λεηλατεί τα κοινωνικά και μορφωτικά δικαιώματα. Ενότητα και συντονισμένος αγώνας είναι η απάντηση της ζωντανής εκπαίδευσης