Μπροστά στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων, την 74η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ και τις εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ της ΔΟΕ:

Με το βλέμμα στραμμένο στους αγώνες,

 που έρχονται…

Το επόμενο διάστημα πραγματοποιούνται σε όλους τους Συλλόγους οι Γενικές Συνελεύσεις και οι εκλογές αντιπροσώπων για την 74η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ.

Μπορούν οι Γενικές Συνελεύσεις και οι εκλογές αντιπροσώπων να αξιοποιηθούν σαν μια δυνατότητα αγωνιστικής έκφρασης της βάσης, ανοιχτής δημοκρατικής συζήτησης, καλύτερης προετοιμασίας  και οργάνωσης των αγώνων που έρχονται ;

Μια πολιτική πρόταση δε διαμορφώνεται σε συνθήκες εργαστηρίου, αλλά μέσα στο συγκεκριμένο τοπίο:

Η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζει και βαθαίνει σε όλα τα μέτωπα την ίδια πολιτική με τις προηγούμενες κυβερνήσεις

·                    Εφαρμόζει την ίδια πολιτική λιτότητας, ακρίβειας και καταλήστευσης των εισοδημάτων των εργαζομένων. Μια πολιτική που δεν δίνει ούτε 2% αύξηση στους εκπαιδευτικούς, ενώ οι αυξήσεις στα είδη λαϊκής κατανάλωσης ξεπερνούν το 10% και οι απώλειες των τελευταίων χρόνων ξεπερνούν το 30%. Που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες συσσωρεύοντας απίστευτα πλούτη και προνόμια για τους λίγους και εκλεκτούς και μοιράζοντας από την άλλη φτώχεια και οικονομική ανέχεια για την εργαζόμενη πλειοψηφία.

·                    Προετοιμάζει τη νέα επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση. Ήδη, ξεκινώντας από τα ασφαλιστικό των τραπεζών, ανοίγει το ασφαλιστικό ώστε να ικανοποιηθούν η Ε.Ε. και το ελληνικό κεφάλαιο (ΣΕΒ κλπ) που πιέζουν για νέες μεγάλες συνολικές αντιδραστικές αλλαγές, ώστε να κατεδαφίσουν ότι απέμεινε από την κοινωνική ασφάλιση, να αποδεσμευτούν από τις  υποχρεώσεις τους και  να συνεχίσουν την καταλήστευση των Ταμείων.

·                    Προωθεί τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, εμπεδώνει την ωρομισθία στην εκπαίδευση και  με πιλότο τον ΟΤΕ και τις άλλες ΔΕΚΟ κάνει το πρώτο σοβαρό βήμα για την άρση της μονιμότητας.

·                    Μέσα από τον προσχηματικό «εθνικό διάλογο» για την παιδεία, επιδιώκει να εξασφαλίσει τη συναίνεση για νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Προαναγγέλλει εξετάσεις από την Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού, προωθεί την αξιολόγηση – χειραγώγηση των εκπαιδευτικών και την κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων αξιοποιώντας το θεσμικό πλαίσιο Αρσένη – Ευθυμίου που με τους αγώνες μας το καταστήσαμε σε μεγάλο μέρος του, ανενεργό.

Σσσσσσσσσσσσς,….  ησυχία, τα συνδικάτα κοιμούνται...

Απέναντι στην κυβερνητική επίθεση, οι αντιδράσεις του επίσημου συνδικαλιστικού κατεστημένου κινούνται ανάμεσα στην αμηχανία, την απάθεια και την ανοιχτή συνενοχή. Η ΑΔΕΔΥ κηρύσσει μια 24ωρη «συμβολική» απεργία κάθε χρόνο. ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στηρίζουν τις βασικές κατευθύνσεις των κυβερνητικών μέτρων και σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στις πραγματικές ανάγκες του κόσμου της εκπαίδευσης και της εργασίας. Πετάνε τους ωρομίσθιους έξω από τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες ΔΟΕ – ΟΛΜΕ. Οι ίδιες δυνάμεις επιβάλλουν αγωνιστική απραξία σε όλα τα μεγάλα συνδικάτα, συμμετέχουν στους στημένους «διαλόγους» της κυβέρνησης για Παιδεία–Ασφαλιστικό και καλλιεργούν κλίμα ηττοπάθειας και συναίνεσης στους εργαζόμενους.

Στην αριστερή πτέρυγα του επίσημου συνδικαλιστικού κατεστημένου, η ΕΣΑΚ ακολουθεί την κατεύθυνση αυστηρής περιχαράκωσης του κομματικού της δυναμικού σε μια γραμμή ήττας και πολυδιάσπασης, αναλώνεται σε ελεγχόμενες κομματικές συγκεντρώσεις συμβολικού και όχι διεκδικητικού χαρακτήρα και δίνει όλο το βάρος στην ενίσχυση του κόμματος και των μηχανισμών του, δηλαδή  στην περίφημη «αλλαγή των συσχετισμών» (βλ. μια έδρα ακόμα),.Με αγωνιστική ανυπαρξία και την αντίληψη στήριξης των επίσημων θεσμών και οργάνων, οι κομματικές αλλά και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ  συμμετείχαν και νομιμοποίησαν το «διάλογο» για την Παιδεία, ενώ η ΕΣΑΚ από τη μια κατήγγειλε τη ΔΟΕ για τη συμμετοχή της στο «διάλογο», από την άλλη ούτε πρότεινε – ούτε ψήφισε την αποχώρησή της από αυτόν !

Η επίθεση στο εισόδημα των εργαζομένων, στα δικαιώματα

και τις ανάγκες τους θα ενταθεί,… οι αγώνες θα ξεσπάσουν!

Η κυβέρνηση - με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης και τον υποταγμένο συνδικαλισμό συνένοχο - θα προωθήσει ακόμα πιο σκληρά μέτρα και πολιτικές για το εισόδημα, την κοινωνική ασφάλιση, το ωράριο, τις εργασιακές σχέσεις και  τη δημόσια εκπαίδευση. Αυτά τα μέτρα, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, θα οδηγήσουν τους εκπαιδευτικούς και ευρύτερα τους εργαζόμενους σε αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των αναγκών τους. Θα αφήσουμε αυτούς τους αγώνες που αφορούν το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας να τους διαχειριστούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να τους οδηγήσουν σε νέα ξεπουλήματα όπως το ’97 ; Θα αποδεχτούμε μοιραίοι και άβουλοι, τα παζαρέματα, το καπέλωμα των δίκαιων αιτημάτων μας, τον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση, την κομματική εξαργύρωση, την ήττα ;

Τι μπορούμε να κάνουμε από τώρα για να έχουν οι αγώνες μας αποτελέσματα και κατακτήσεις ;

Επειδή κυρίαρχη πολιτική δεν είναι ανίκητη, πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, οι εκπαιδευτικοί, αλλά και συνολικά οι εργαζόμενοι, με τους αγώνες μας, καταφέραμε να ανατρέψουμε μέτρα, να καταστήσουμε ανενεργούς νόμους και διατάγματα, να υπερασπίσουμε κατακτήσεις και δικαιώματα Μπορούμε επομένως, να αξιοποιήσουμε τις πλούσιες αγωνιστικές εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος (απεργία ’97, αγώνες ενάντια στους νόμους Αρσένη, μάχη των εξεταστικών, μεγάλες απεργίες για το ασφαλιστικό κλπ.) και να θέσουμε τους όρους για μια νικηφόρα αναμέτρηση αξιοποιώντας τις Γενικές Συνελεύσεις, ώστε να αναδειχτούν πέντε βασικά ζητήματα :

Ποια θα είναι τα αιτήματα, το περιεχόμενο των αγώνων ;

Οι αγώνες για να πετύχουν έστω και μικρές κατακτήσεις πρέπει να είναι πολιτικά επικίνδυνοι και κοινωνικά αποτελεσματικοί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προτάσσουν και να διεκδικούν όλα όσα έχουμε ανάγκη: να διεκδικούν αυξήσεις στο βασικό μισθό αμφισβητώντας την εισοδηματική πολιτική, υπεράσπιση και διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους   Πρέπει να προβάλλουν το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση και να υπερασπίζονται αυτό το δικαίωμα απέναντι στις νεοσυντηρητικές – νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα καχύποπτοι απέναντι στον υποταγμένο συνδικαλισμό, τα ψίχουλα που «διεκδικεί» και τις διάφορες φήμες και υποσχέσεις που κατά καιρούς διαδίδουν οι σημερινοί ή οι χθεσινοί κυβερνητικοί συνδικαλιστές. Οι φήμες για τα 176 € καθήλωσαν για μια πενταετία τον κλάδο για ένα επίδομα που ποτέ δεν δόθηκε.  Τα «ρέστα» των 103 € δεν πρέπει να επιτρέψουμε  να αποτελέσουν την κρίσιμη στιγμή μια ακόμα υπόσχεση για να ξεπουληθεί ο επόμενος αγώνας.

Τι μορφές δράσης θα ακολουθήσουμε;

Οι 24ωρες «συμβολικές» απεργίες που κηρύσσονται «για την τιμή των όπλων» δεν συγκινούν ούτε πείθουν κανένα. Οι απεργιακοί αγώνες πρέπει να έχουν σχέδιο, κλιμάκωση, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική. Πρέπει να σηματοδοτούνται από μεγάλες μαζικές συγκεντρώσεις και να εξασφαλίζουν  κοινωνικές συμμαχίες.

Ποιος θα διαχειρίζεται αυτούς τους αγώνες ;

Δεν παραχωρούμε σε κανένα το δικαίωμα να αποφασίζει για μας και τους αγώνες μας. Ούτε στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ούτε σε κομματικούς μηχανισμούς, ούτε στις συμβιβασμένες ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΔΟΕ. Το ζήτημα δεν είναι όπως ισχυρίζονται οι αριστερές εκδοχές του επίσημου συνδικαλισμού (ΕΣΑΚ και ΣΥΝ) «να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα όργανα που διαχειρίζονται τους αγώνες» αλλά να πάψουν αυτά τα όργανα να διαχειρίζονται τους αγώνες. Αλίμονο αν περιμένουμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στη ΔΟΕ και την ΑΔΕΔΥ για να οργανώσουμε νικηφόρους και αποτελεσματικούς αγώνες. Η οργάνωση και διαχείριση των αγώνων πρέπει να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα των εκπαιδευτικών, των Συλλόγων και των Γενικών τους Συνελεύσεων. Η εκπαίδευση έχει μεγάλη εμπειρία από την ανεξάρτητη οργάνωση των αγώνων και τον οριζόντιο συντονισμό των Γενικών Συνελεύσεων και επιτροπών αγώνα. Έχουμε την εμπειρία της Κεντρικής Απεργιακής Επιτροπής του ’97 και του Συντονιστικού Αγώνα το ’98, που τόσο συκοφαντήθηκαν από το σύνολο του επίσημου συνδικαλισμού αλλά και τόσα πρόσφεραν στο κίνημα.

Πως θα ξεπεράσουμε τον κατακερματισμό και τη διάσπαση;

Οι Γενικές Συνελεύσεις αποτελούν την αδιαμφισβήτητη βάση ενότητας και κοινής δράσης σήμερα. Ο συντονισμός και η κοινή δράση των πρωτοβάθμιων Συλλόγων αποτελεί σημαντική κατάκτηση στη δράση των εκπαιδευτικών και αποτελεί μια σημαντική αγωνιστική διέξοδο.

Τι στόχους θα έχουν αυτοί οι αγώνες ;

Οι αγώνες μας πρέπει να στοχεύουν σε συγκεκριμένες κατακτήσεις και νίκες, στην υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας. Δεν μπορεί να μετατρέπονται σε απλές «συμβολικές» διαμαρτυρίες, να επιζητούν μικροσυμβιβασμούς και ψίχουλα, δεν μπορεί να οδηγούνται στον κατακερματισμό και την ήττα με σκοπό την κομματική εξαργύρωση. Οι αγώνες μας πρέπει να διεκδικούν τη ριζική βελτίωση της ζωής μας και των όρων εργασίας μας. Μόνο μέσα από τέτοιους αγώνες, νίκες και κατακτήσεις, καλλιεργείται η αυτπεποίθηση των εργαζόμενων, διαμορφώνεται συλλογική αγωνιστική συνείδηση και ταξικό ένστικτο και ανοίγουν οι ορίζοντες για πιο σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές μάχες, ρήξεις και ανατροπές.

Στις Γ. Συνελεύσεις των Συλλόγων και τις

Εκλογές Αντιπροσώπων για τη 74^η Γ.Σ. της ΔΟΕ,  κρίνεται :

·         Αν θα θα εκφραστεί με σαφήνεια το μήνυμα της αγανάκτησης, του αγώνα και της αντίστασης απέναντι στην πολιτική της λιτότητας, των περικοπών, των αντιασφαλιστικών μέτρων, απέναντι στην πολιτική της αξιολόγησης, των εξεταστικών και ταξικών φραγμών στη μόρφωση, απέναντι στην υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας. ή αν θα ενισχυθεί ο υποταγμένος κυβερνητικός και κομματικός  συνδικαλισμός που συναινεί στα αντιεκπαιδευτικά μέτρα.

·        Αν όλες οι πτέρυγες και εκδοχές του επίσημου συνδικαλιστικού κατεστημένου θα κατορθώσουν να απαλλαγούν από την ενοχλητική, αποφασιστική, αγωνιστική και αποτελεσματική παρουσία των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΔΟΕ ή αν θα εκφράζεται και στο νέο ΔΣ της ΔΟΕ ενισχυμένη η φωνή του νέου χειραφετημένου αγωνιστικού συνδικαλισμού της συλλογικής διεκδίκησης και των αγώνων.

·         Αν οι αντιπρόσωποι που θα εκλεγούν για τις δυο επόμενες Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου θα είναι κυβερνητικοί – κομματικοί συνδικαλιστές, ασφυκτικά ελεγχόμενοι από τα επιτελεία και τους μηχανισμούς της κυβέρνησης και των κομμάτων, που χρησιμοποιούν το συνδικάτο ως βατήρα για θέσεις διοίκησης και καρέκλες εξουσίας…. ή αν θα είναι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί που θα εκφράσουν τις θέσεις, τις αγωνίες και τις πραγματικές ανάγκες της ζωντανής εκπαίδευσης.

Ενισχύουμε το ρεύμα της συνδικαλιστικής και πολιτικής χειραφέτησης, το ρεύμα της ανεξάρτητης ριζοσπαστικής δράσης. Το ρεύμα που έχει δώσει δείγματα γραφής  και το κρίσιμο «παρών» σε όλα τα ιστορικά ραντεβού του κινήματος και «αναπνέει» από αυτό και μόνο το οξυγόνο της ενωτικής μαζικής αγωνιστικής δράσης.  Που και σήμερα, δυναμώνοντας τη δράση των πρωτοβάθμιων συλλόγων, δίνει ανυποχώρητα τις μικρές και τις μεγάλες μάχες: Για το εισόδημα και τη σύνταξη. Για τις εργασιακές σχέσεις και το ωράριο. Τις μάχες ενάντια στις μετακινήσεις και τις συμπτύξεις. Ενάντια στην ωρομισθία και την ελαστική εργασία. Που στέκεται θαρραλέα και αποφασιστικά ενάντια σε κάθε αυθαιρεσία της διοίκησης

Που αγωνίζεται (και σε πολλούς συλλόγους ήδη δικαιώνεται)  να μετατραπούν οι πρωτοβάθμιοι Σύλλογοι, από άβουλα παραρτήματα-σφραγίδες  της ΔΟΕ και της ΑΔΕΔΥ, σε ζωντανά κύτταρα πολύπλευρης πολιτικής, συνδικαλιστικής, παιδαγωγικής, μορφωτικής και πολιτιστικής παρέμβασης. Από πεδία αντιπαράθεσης και αναπαραγωγής των κομματικών μηχανισμών, από παρακλάδια των Γραφείων και των Προϊσταμένων, σε εστίες συλλογικής αντίστασης . Που προωθεί την αλληλεγγύη και τη συναδελφικότητα, την αγωνιστική και συλλογική στάση ζωής απέναντι στον ατομισμό, το ρουσφέτι και την ευνοιοκρατία.

Που στηριγμένο σε ένα άλλο κοινωνικό πρόταγμα, εμπνέεται από ένα αντίπαλο όραμα, στην άλλη όχθη από την αντιλαϊκή πολιτική και τις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις … Γιατί το μέλλον για τον κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας μπορεί να είναι νικηφόρο.

Επιστροφή

Περιεχόμενα