ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ: ΑΡΩΜΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ

Η λογική της στρουθοκαμήλου και το αυγό του Κολόμβου.

Οι πιο αντιδραστικές αλλαγές πάντα γίνονται με την προκλητική συναίνεση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Γι’ αυτό Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στην προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή αποδέχτηκαν και υποστήριξαν με θαυμαστή συμφωνία την ανάγκη υλοποίησης των πιο αντιεκπαιδευτικών ρυθμίσεων, επιχειρώντας να προχωρήσουν και να ολοκληρώσουν ακόμα πιο γρήγορα  τη συνολική αντιδραστική τομή σ’ όλο το φάσμα της εκπαίδευσης.

Χρησιμοποιώντας ένα από τα βασικότερα ιδεολογικά εργαλεία, την υπαρκτή κρίση και εξάντληση του εκπαιδευτικού συστήματος, που είναι αποτέλεσμα της δικιάς τους εκπαιδευτικής πολιτικής, Καραμανλής και Παπανδρέου αποδέχτηκαν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο σχολείου, που από κοινού συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, συμφώνησαν στη σύνοδο της  Λισαβόνας  και στη διάσκεψη της Μπολόνιας.

Συγκεκριμένα:

Η συζήτηση επικεντρώθηκε στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που και οι δύο πρότειναν τη μετατροπή άμεσα των Α.Ε.Ι. σε Ανώνυμες Εταιρίες Ιδιωτών και στην ολοκληρωτική  αναμόρφωση τους  σε σχολές μαθητείας για το κεφάλαιο που θα παρέχουν γνώσεις μόνο για την κερδοφορία του και όχι για το κοινωνικά αναγκαίο.

Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός συμφώνησε με τις προτάσεις του ένθερμου και προκλητικού Γ. Παπανδρέου που χαρακτήρισε «αστείο δίλημμα τον διαχωρισμό των πανεπιστημίων σε κρατικά και ιδιωτικά».

Γι’ αυτό και οι δυο υπερθεμάτισαν για την ανάγκη σύνδεσης της εκπαίδευσης με την αγορά και επέμειναν  να ορίζουν την παιδεία σαν ατομική υπόθεση του καθένα.

Γι’ αυτό παρά τις μεγαλόστομες υποσχέσεις τους «για παιδεία πρώτη προτεραιότητα» οι δαπάνες για την παιδεία ουσιαστικά και φέτος μειώνονται για να αποδειχθούν πολύ γρήγορα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Προεκλογικά ή και ακόμα σε επίπεδο συζήτησης μπορεί να εξαγγέλλεται η αύξηση των δαπανών στο ύψος του 5% του ΑΕΠ,  επί της ουσίας όμως συνεχίζουν την πολιτική της υποχρηματοδότησης. Μάλιστα οι πιο «ριζοσπαστικές» προτάσεις του Γ. Παπανδρέου προβλέπουν την «χρηματοδότηση των νέων με κουπόνια για να σπουδάσουν όπου θέλουν» και προχώρησε ακόμη περισσότερο λέγοντας πως «δεν μπορεί να έχουμε σύστημα αυτιστικό με ακαμψίες σοβιετικού τύπου»  σημειώνοντας  ταυτόχρονα την ανάγκη «το κράτος να μην παράγει παιδεία αλλά να την αγοράζει για λογαριασμό όσων ενδιαφέρονται».

Ο νεοφιλελευθερισμός και η ασύδοτη λογική της αγοράς στο μεγαλείο τους με πιο ένθερμο υποστηρικτή τον «υπουργό αντιπολίτευσης» Γ. Παπανδρέου.

Στο ζήτημα της πρόσβασης στα πανεπιστήμια, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. επιμένουν στους εξεταστικούς φραγμούς και στη λογική πως μπορεί το σχολειό να γίνει κοινωνικά αποτελεσματικό μέσα από ένα νέο μπαράζ εξετάσεων «από την κούνια», από το δημοτικό σχολείο.

Καραμανλής και Παπανδρέου συμφώνησαν «πως δημόσια εκπαίδευση δεν υφίσταται στη χώρα, γεγονός που αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες και διογκώνει την παραπαιδεία», χωρίς φυσικά να μιλούν για τις ευθύνες των  πολιτικών αυτών που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και οδήγησαν στο επιλεκτικό σχολείο και στον εξεταστικό Καιάδα τα μορφωτικά δικαιώματα και τις ανάγκες την νεολαίας. Εμφανίζονται πάλι ως σωτήρες προαναγγέλλοντας αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα και νέου τύπου εξετάσεις που θα ξεκινούν από το δημοτικό σχολείο, ενώ αφήνουν μετέωρο το πρόβλημα της φυσιογνωμίας και των στόχων του σχολείου. Μιλούν για κοινωνικές ανισότητες όταν είναι βέβαιο πως το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του ανταγωνιστικού σχολείου που προτείνουν θα επιτείνει το πρόβλημα των κοινωνικών και εκπαιδευτικών  ανισοτήτων,  θα πετάξει χιλιάδες μαθητές ακόμα πιο γρήγορα έξω από το σχολείο, θα εκτινάξει την παραπαιδεία και για τα παιδιά του δημοτικού στα ύψη, θα επιβεβαιώσει τις κοινωνικές, μορφωτικές και οικονομικές  διαφορές και θα οξύνει  την ταξικότητα  του εκπαιδευτικού συστήματος.

Η διακήρυξη για επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης από το 9χρονο στο αφυδατωμένο 12χρονο ακούγεται και είναι θετικό βήμα, που αντιστοιχεί στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, όμως το πιο πιθανό είναι πως θα μείνει στα χαρτιά ως μια ακόμη διακήρυξη και ευχή αν δεν παρθούν μέτρα που να ανατρέπουν τους όρους που αναγκάζουν τα παιδιά από τα λαϊκά στρώματα να διακόπτουν τη φοίτησή τους. Κουβέντα δεν είπαν για την εγκατάλειψη σήμερα του 9χρονου υποχρεωτικού σχολείου από το 12% των μαθητών, που ιδιαίτερα στις φτωχές περιοχές ξεπερνά και το 20%.Άλλωστε  είναι βέβαιο πως αν επιβληθούν οι θέσεις-προτάσεις της Ν.Δ. για το εξεταστικό σύστημα, θα λιπανθεί το έδαφος για τον πρόωρο εξοστρακισμό από την εκπαίδευση των πιο αδύνατων στρωμάτων του πληθυσμού.

Η επιμονή και των δύο αρχηγών στα ζητήματα της αξιολόγησης, του ελέγχου και της ανταγωνιστικότητας δίνουν το πραγματικό στίγμα των προθέσεων τους σε σχέση με τις αλλαγές που θα επιχειρηθούν το επόμενο διάστημα. « Η εκπαίδευση οφείλει να υπόκειται στο σύστημα πιστοποίησης, ελέγχου και αξιολόγησης» δήλωσε ο κ. Καραμανλής για να ενισχύσει αυτή την άποψη ακόμη περισσότερο ο κ. Παπανδρέου λέγοντας «να τελειώσουμε με τον φόβο της αξιολόγησης του  εκπαιδευτικού έργου και του εκπαιδευτικού, δεν είναι δυνατόν να απεμπολούμε τη δυνατότητα να αξιολογούμε και να ελέγχουμε την Παιδεία». Αυτό είναι το πρόβλημα της εκπαίδευσης αφού γι’ αυτούς, η γνώση είναι προϊόν και το σχολείο βιομηχανική μονάδα  και επομένως ο εκπαιδευτικός θα είναι αξιολογητής και αξιολογούμενος μόνο και όλη του η δραστηριότητα πρέπει να υποτάσσεται σ’ αυτό το δίπολο  και στην ανάγκη εξυπηρέτησης των αναγκών και των προτεραιοτήτων της αγοράς και των επιχειρήσεων.

Τέλος αν δίπλα σ’ όλα αυτά που ακούστηκαν προσθέσεις την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων ως πρώτο βήμα, τα περίφημα σπουδαστικά δάνεια, την άποψη πως η ανεργία οφείλεται μόνο στην εκπαίδευση και τις προτάσεις περί ευελιξίας, αυτονόμησης και της αποκέντρωσης συμπληρώνεις το παζλ  των αντιεκπαιδευτικών αλλαγών που θα επιχειρήσουν να επιβάλουν το επόμενο διάστημα στα πλαίσια του στημένου για μια ακόμη φορά διαλόγου.

Αυτό που ταυτόχρονα ανακοίνωσαν είναι πως ο διάλογος θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το Μάιο με στόχο «την προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει απέναντι στην Ε.Ε.». Με βάση αυτή την ανακοίνωση για πιο λόγο θα γίνει διάλογος αφού οι δεσμεύσεις είναι συγκεκριμένες και καθορίζουν την κατεύθυνση και τις αλλαγές στην εκπαίδευση; Άλλος ένας στημένος διάλογος που όμως όπως φάνηκε από τη συζήτηση στη βουλή θα έχει εξασφαλισμένη τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ξεπέρασε κάθε όριο υποταγής και αποδοχής των πιο ακραίων νεοσυντηρητικών και αντιεκπαιδευτικών απόψεων.

Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική το χρέος όλων αυτών των συνδικαλιστικών και όχι μόνο δυνάμεων, που συνεχίζουν να βρίσκονται σε κάθετη αντιπαράθεση με το φθηνό ευέλικτο, πειθαρχημένο και αποδοτικό για τα κυρίαρχα συμφέροντα σχολείο.

Που επιμένουν στην προσπάθεια να επεξεργαστούν και να διατυπώσουν μια σαφή και ολοκληρωμένη χειραφετητική αντίληψη-πρόταση διεξόδου από την εκπαιδευτική κρίση, στα πλαίσια βέβαια ευρύτερων κοινωνικών αλλαγών και ανατροπών είναι, να αποκαλύψουν τους μύθους και να τους αντιπαλέψουν και παράλληλα να διαμορφώσουν πρόταση παρέμβασης στο περιεχόμενο και στην μορφή, που θα  εμπνεύσει, θα συνεγείρει και θα κινητοποιήσει ακόμα πιο αποφασιστικά και μαζικά όλο το πλούσιο δυναμικό της εκπαίδευσης.

Η μάχη είναι μπροστά μας και πρέπει να τη δώσουμε με τους καλύτερους όρους, για να νικήσουμε.

Νοέμβρης 2004

Επιστροφή

Περιεχόμενα