ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Α' ΒΑΘΜΙΑΣ

Ο ζητιάνος της διπλανής πόρτας ξαναχτυπά !

Δράμα ή κωμωδία ; Οι απόψεις όντως διίστανται σχετικά με την απεργία (;) που κήρυξε η πλειοψηφία (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ) της ΔΟΕ για τις 19 Μάη.

Αφού λοιπόν όλη τη χρονιά, δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να υπερασπίσουν την εκπαίδευση και τον εκπαιδευτικό από τη συνεχιζόμενη κυβερνητική επίθεση, αποφάσισαν λίγο πριν το εκλογικό συνέδριο του Ιούνη να φορέσουν το αθλητικό φανελάκι του αγωνιστή.

√ Σε μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε από τη συνεχιζόμενη λιτότητα, την καλπάζουσα ακρίβεια και τους μισθούς πείνας που οδηγούν τους εκπαιδευτικούς στην ανέχεια και την αναζήτηση δεύτερης εργασίας.

√ Σε μια χρονιά που εφαρμόζεται ο αντιασφαλιστικός νόμος Ρέππα που μειώνει τις συντάξιμες αποδοχές και ταυτόχρονα προωθείται η αποσύνδεση των συντάξιμων αποδοχών από τους μισθούς.

√ Σε μια χρονιά που στιγματίστηκε από τον πόλεμο και την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα.

√ Σε μια χρονιά που γενικεύτηκε το ολοήμερο – παιδοφυλακτήριο, που γίνεται υποχρεωτικό ως τις 4 μ.μ., που συνδέεται με την ελαστικοποίηση των εργασιακών μας σχέσεων.

√ Σε μια χρονιά που εφαρμόζεται και προωθείται ο σχολικός – σωφρονιστικός κανονισμός και το «καθηκοντολόγιο» και προετοιμάζεται η κακόφημη αξιολόγηση – χειραγώγηση.

√ Σε μια χρονιά που συνεχίστηκε η πολιτική της εργασιακής ομηρίας για χιλιάδες αναπληρωτές – αδιόριστους και προωθήθηκε ο θεσμός της ωρομισθίας και στην πρωτοβάθμια (οι ωρομίσθιοι στην πρωτοβάθμια παραμένουν απλήρωτοι !).

Η ΔΟΕ όχι μόνο δεν μας στήριξε, αλλά αντίθετα έβαλε πλάτη για να περάσει η κυβερνητική πολιτική. Σήμερα έρχεται λοιπόν να κηρύξει απεργία – ξανά την ίδια μέρα με την ΑΔΕΔΥ - τι διαβολική σύμπτωση – με μοναδικό αίτημα τα περίφημα πια 176 ευρώ !

ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΤΩΝ 176 ΕΥΡΩ

ιστορία μου… αμαρτία μου

Η επιδοματική πολιτική είναι μια παλιά δόλια μέθοδος που ψαλιδίζει τις πραγματικές αποδοχές των εργαζομένων, με ορατά αρνητικά αποτελέσματα αποτελέσματα . τόσο στο δώρο Πάσχα και Χριστουγέννων, όσο και στις συντάξεις.

Πριν 3 χρόνια, ένα επίδομα 60.000δρχ, σημερινά 176 ευρώ, άρχισε να δίδεται σε δημοσίους υπαλλήλους. Η καταβολή του γινόταν με τα γνωστά κριτήρια της επιλεκτικότητας, του πολυκερματισμού και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων που σε κάθε φάση αφορούσε Αποτελούσε ψήγμα παραχώρησης της κυβέρνησης απέναντι στην ασφυκτική της πολιτική και σε καμιά περίπτωση δεν κάλυπτε τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Το Σεπτέμβριο του 2001 ο υφ. Φ.Πετσάλνικος ήταν αποκαλυπτικός:«Δεν δικαιούνται οι εκπαιδευτικοί το επίδομα των 60.000 , άλλωστε είναι πάρα πολλοί και θα υπάρξει μεγάλη επιβάρυνση στο κράτος.» Σήμερα το επίδομα των 176 ευρώ δίνεται σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους εκτός από τους εκπαιδευτικούς!

Κι από πάνω, η ΔΟΕ παρουσιάζει ως αίτημα την καταβολή των 176 ευρω, με τρόπο που φαντάζει ως διαπραγματεύσιμο, αν και μας το χρωστούν 2 χρόνια τώρα, ενώ πληθαίνουν οι υπόνοιες ότι επιχειρείται να αποσπαστεί μια δήλωση του Υπουργού, που θα παραπέμπει για ένα μέρος του επιδόματος στο μέλλον, ως ανταλλάξιμο γραμμάτιο για τις εκλογές στη ΔΟΕ...τόσο. φτηνοί και πάλι !

Ποτέ δεν δεσμεύτηκε το ΥΠΕΠΘ για την καταβολή του επιδόματος !

Στις 1 Νοέμβρη, ο Υπουργός Παιδείας, απαντά στο ΔΣ της ΔΟΕ που θέτει το θέμα των 176 ευρώ ότι «το θέμα πρέπει να παραπεμφθεί στις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις που θα κάνετε με το Υπουργείο Οικονομικών».

Οι Παρεμβάσεις – Συσπειρώσεις πρότειναν σε εκείνη την κρίσιμη χρονική στιγμή την ανάγκη να προχωρήσει ο κλάδος σε οργανωμένο απεργιακό αγώνα διεκδικώντας ουσιαστικές αυξήσεις στους βασικούς μισθούς και σηματοδοτώντας τη ρήξη και την αντιπαράθεση με την αντιεκπαιδευτική πολιτική. Αντίστοιχη πρόταση κατάθεσε στο Δ.Σ. της ΔΟΕ και η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ.

Αντίθετα, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) αποφάσισε και επέβαλε την αγωνιστική απραξία στον κλάδο για όλο το διάστημα που διαρκούσαν οι Συλλογικές Διαπραγματεύσεις. Ταυτόχρονα, την ίδια περίοδο, η κυβερνητική παράταξη, καλλιεργούσε μεθοδευμένα και με επιμονή στη βάση του κλάδου αυταπάτες για παχυλές αυξήσεις που θα φέρει το νέο μισθολόγιο (εξίσωση με τους ευρωπαϊκούς μισθούς και άλλα τέτοια ωραία) και παραπληροφορούσε για δήθεν δεσμεύσεις της κυβέρνησης για επιδόματα που άμεσα θα δίνονταν.

Οι Συλλογικές Διαπραγματεύσεις φυσικά ναυάγησαν αφού το ΔΣ της ΔΟΕ συναντήθηκε με κατώτερους υπαλλήλους του Υπουργείου Οικονομικών που δεν ήταν εξουσιοδοτημένοι να συζητήσουν τίποτα !

Από τότε χρειάστηκε να περάσουν τρεις μήνες και να προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ 24ωρη απεργία στις 3 Απρίλη. Η ΔΟΕ συμμετέχει σε αυτή την απεργία, με τον απίστευτο ισχυρισμό ότι προκηρύσσει δική της 24ωρη – κατά διαβολική «σύμπτωση» την ίδια ημερομηνία με την ΑΔΕΔΥ – με διαφορετικό πλαίσιο, με μοναδικό αίτημα τα 176 ευρώ και με διαφορετική δική της συγκέντρωση στο ΥΠΕΠΘ! Και όλα αυτά, ενώ την ίδια μέρα πραγματοποιούνται μεγαλειώδεις αντιπολεμικές συγκεντρώσεις και πορείες στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ βέβαια, ούτε που μπήκε στον κόπο να συναντηθεί με το ΔΣ της ΔΟΕ.

Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι συντεχνία…η ΔΟΕ όμως ;

Οι δυο 24ωρες απεργίες των ΑΔΕΔΥ και ΔΟΕ αποτελούν μια αρνητική τομή στο συνδικαλιστικό κίνημα γιατί :

Η ΔΟΕ στην πραγματικότητα δεν διεκδικεί ούτε τα 176 ευρώ !

Γιατί η εξουσία μπαίνει στον κόπο να διαπραγματευθεί έστω και επιδοματικές διαφοροποιήσεις στην πολιτική της μόνο απέναντι σε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που δεν επαιτεί αλλά αγωνίζεται για το σύνολο των δικαιωμάτων του.

Γιατί είναι φανερό ότι μετά τις 19 Μάη κανένα περιθώριο δεν υπάρχει για ουσιαστική αγωνιστική κλιμάκωση : άρα, η απεργία καθόλου δεν πιέζει τα κυβερνητικά επιτελεία, ότι έχουν να ανακοινώσουν θα το ανακοινώσουν έτσι κι αλλιώς. Η απεργία πολύ απλά αποτελεί το άλλοθι στο εσωτερικό του κλάδου για μια ακόμα διετία ξεπουλημάτων και αγωνιστικής απραξίας. Μόνο που αυτό το άλλοθι δεν είναι καθόλου πειστικό.

Το μισθολόγιο του ‘97 εξαντλήθηκε
μαζί με την οικονομική εξάντληση που μας παρείχε

Έξι χρόνια μετά το νέο μισθολόγιο του ’97 που για τη χάρη του οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές πρόδωσαν την μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών, ο Έλληνας εκπαιδευτικός είναι ο πιο κακοπληρωμένος στην Ευρώπη και ο χειρότερα αμειβόμενος μεταξύ των Δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα.

Τα τελευταία χρόνια ένας εκπαιδευτικός είδε τα πραγματικά του εισοδήματα να μειώνονται συνεχώς, γιατί οι ετήσιες αυξήσεις ήταν πάντα μικρότερες από τον τιμάριθμο, γιατί η φορολογία από το 1994 πενταπλασιάστηκε, ενώ οι μισθοί έχασαν την αγοραστική τους δύναμη, γιατί οι συναλλαγές με ευρώ μείωσαν κατά 18% το εισόδημά μας και γιατί αυξήθηκαν οι ασφαλιστικές εισφορές από φέτος.

Εκτιμάται ότι από το 1995 η πραγματική απώλεια εισοδήματος κυμαίνεται στο 30% και απαιτείται αύξηση τουλάχιστον 400 ευρώ για την αναπλήρωση αυτής της απώλειας.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση με την πολιτική της εξασφαλίζει ετήσια κέρδη για τις επιχειρήσεις που κυμαίνονται από 26%- 60%, εξακολουθεί να συνθλίβει τα εισοδήματα των εργαζομένων , στο όνομα της ανταγωνιστικότητας , της ΟΝΕ, της Ε.Ε. και της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Τελευταία προστίθεται και η Ολυμπιάδα στο οπλοστάσιο των επιχειρημάτων με τα οποία αίρει τις κοινωνικές κατακτήσεις και δαιμονοποιεί τις δίκαιες απαιτήσεις των εργαζομένων. Η εισοδηματική πολιτική για το έτος 2003, που επεξεργάστηκαν η κυβέρνηση και το Υπουργείο Οικονομικών, διαμορφώθηκε σε ποσοστά χαμηλότερα του πληθωρισμού (4,3%), με μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις κατά τα πρότυπα των ΜΗ ΑΥΞΗΣΕΩΝ του 2002 (2,5%)

Αγώνας διάρκειας από τη βάση των εκπαιδευτικών για την ανατροπή της λιτότητας

Η απάντηση στην συναινετική πολιτική της ΔΟΕ δεν μπορεί να είναι η απογοήτευση, η αποστράτευση και ο δρόμος της μοναχικής αποδοκιμασίας. Αυτό ακριβώς άλλωστε επιδιώκει και η συνδικαλιστική αριστοκρατία : να πάψουν οι εκπαιδευτικοί να αγωνίζονται και να ενδιαφέρονται για τα σωματεία τους, ώστε να μπορεί ανενόχλητη να περνά την πολιτική της. Αντίθετα, οι ανοιχτοί χώροι, η μεγάλη συμμετοχή, τα πολύβουα πλήθη, προκαλούν αγοραφοβία, αμηχανία και άγχος στα κυβερνητικά και κομματικά επιτελεία, φρενάρουν πολιτικές και αποσπούν μικρές αλλά σημαντικές νίκες. Γι’ αυτό, πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, να ενισχύσουμε τις διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων και του οριζόντιου συντονισμού Συλλόγων και ΕΛΜΕ που ήταν το μοναδικό αντίπαλο δέος απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και την αγωνιστική απραξία τη φετινή χρονιά.

Οι ευθύνες σε αυτό το σημείο της Πρωτοβουλίας – «Α.Π.» που υπονόμευσε ανοιχτά την κρίσιμη στιγμή το συντονισμό της δράσης και συντάχτηκε με τις ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ, αλλά και της ΕΣΑΚ – ΔΕΕ, που παλινδρομούσε ανάμεσα στη θετική συμμετοχή στο συντονισμό και τη σιωπηρή εγκατάλειψή του στο όνομα των κομματικών σχεδιασμών του ΠΑΜΕ είναι τεράστιες. Οι δυσκολίες και αδυναμίες του συντονισμού όμως μπορούν να ξεπεραστούν μόνο με τη μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών στις γενικές συνελεύσεις, τις διαδηλώσεις και τους αγώνες για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ :