ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2002:

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΔΕΝ ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΤΑΙ !

"Σαν έρθει η ώρα της πορείας, πολλοί δεν ξέρουν ότι επικεφαλής

βαδίζει ο ίδιος τους ο εχθρός"
Μπέρτολτ Μρεχτ

Την κατάργηση της πορείας του Πολυτεχνείου στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και την αντικατάστασή της από μια "μαζική εκδήλωση όλων των κομμάτων κατά της τρομοκρατίας την ιστορική ημέρα της 17ης Νοέμβρη" πρότεινε πρόσφατα ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Λαλιώτης. Ακολούθησε το γνωστό γαϊτανάκι πολιτικών δηλώσεων από εκπροσώπους κομμάτων, με πρώτους και καλύτερους αυτούς της ΝΔ που φυσικά απάντησαν ότι "μια πορεία μέχρι τη Βουλή" ενάντια στην τρομοκρατία θα τους έβρισκε σύμφωνους !!

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν να καταργήσουν τη λαϊκή εκδήλωση για το Πολυτεχνείο. Σήμερα ωστόσο, μέσα στο έντονο κλίμα τρομοϋστερίας και την προσπάθεια ενοχοποίησης της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων και μπροστά στην επικείμενη επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, η συγκεκριμένη πρόταση αποκτά μια εντελώς διαφορετική δυναμική. Στόχος της δεν είναι φυσικά να "αποτρέψει κάθε συνειρμό συσχέτισης της εξέγερσης του Νοέμβρη με την τρομοκρατία" όπως υποκριτικά ισχυρίζεται ο κύριος Λαλιώτης και η κυβέρνηση. Οι ίδιοι άλλωστε έκαναν και κάνουν ότι μπορούν τους τελευταίους μήνες για να σπιλώσουν αυτούς τους αγώνες. Στόχος είναι η μετάλλαξη του περιεχομένου του γιορτασμού του Πολυτεχνείου στο ακριβώς αντίθετό του. Πολύ περισσότερο σήμερα, που η Αμερικάνικη Πρεσβεία έχει ρίξει όλο της το βάρος για να αναστρέψει το αντιαμερικάνικο κλίμα και να αποσπάσει τη συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας στις σφαγές της Νέας Τάξης, στη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν χτες, στην Παλαιστίνη και το Ιράκ σήμερα. Η επιδίωξη είναι να αποπροσανατολιστεί η κοινωνία και τα πιο αγωνιστικά της τμήματα, ώστε να μην εξελιχθεί η φετινή πορεία σε ένα μεγάλο παλλαϊκό αντιαμερικάνικο συλλαλητήριο κατά του πολέμου στο Ιράκ, σε μια μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην κυβέρνηση και την αντιλαϊκή πολιτική της.

Το κλίμα της τρομολαγνείας που έχει καλλιεργηθεί με επιμονή τους τελευταίους μήνες από Κυβέρνηση - κόμματα - ΜΜΕ - Πρεσβεία, διαμορφώνει τους όρους για να καρποφορήσει αυτή η προσπάθεια από τις κυρίαρχες δυνάμεις. Είναι λοιπόν καιρός, να τινάξουμε από πάνω μας όλη τη σκόνη που άφησε η τρομοϋστερία των ημερών και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους : Η μόνη τρομοκρατία που έχει βιώσει το εκπαιδευτικό κίνημα και ευρύτερα οι εργαζόμενοι, είναι η κρατική τρομοκρατία. Είναι οι μηχανισμοί καταστολής που παρατάχτηκαν απέναντι μας στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, σε κάθε μικρή ή μεγάλη απεργία και συγκέντρωση, σε κάθε κινητοποίηση υπεράσπισης κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δικαιωμάτων. Είναι η καθημερινή τρομοκρατία στους χώρους εργασίας, ο αυταρχισμός, οι αυθαιρεσίες, η σκληρή αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική. Είναι γνωστό σε όλους, ότι ο δρόμος που ακολουθήσαμε σαν Παρεμβάσεις απέναντι σε αυτή την πολιτική είναι ο δρόμος των μαζικών κοινωνικών αγώνων, της ανοιχτής δράσης και σύγκρουσης για την ανατροπή αυτών των επιλογών, εκεί που χτυπά καθημερινά η καρδιά της ζωντανής εκπαίδευσης, με τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς. Είναι επίσης γνωστό, ότι μας χωρίζουν έτη φωτός από τις λογικές της ατομικής βίας, των αυτόκλητων σωτήρων και των "φωτισμένων πρωτοποριών". Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα συνταχτούμε ούτε μια στιγμή με το μαύρο μέτωπο των μυστικών υπηρεσιών, των ΜΜΕ - συνεργατών της ασφάλειας, των χουντικών και των ακροδεξιών, των κυβερνητικών παρατρεχάμενων της Πρεσβείας και των μετανοημένων και θλιβερών "αριστερών" οπαδών της Νέας Τάξης. Δεν σημαίνει ότι θα συναινέσουμε ούτε στο ελάχιστο με την επιχείρηση ενοχοποίησης και συκοφάντησης των κοινωνικών κινημάτων και της Αριστεράς από την Εθνική Αντίσταση και τα Ιουλιανά μέχρι το Πολυτεχνείο.

Δεν σημαίνει ότι θα μείνουμε αδρανείς μπροστά στην προσπάθεια της χούντας να πάρει τη ρεβάνς, μπροστά στο χαφιεδισμό και την αστυνομοκρατία, στην καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων, των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών.

Δεν σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουμε τις επιλογές της μαζικής δράσης και των κινημάτων πολιτικής ανυπακοής, ότι θα πάψουμε να αμφισβητούμε με όρους μαζικού κινήματος τα όρια "νομιμότητας" (δηλ. τους όρους ήττας των κοινωνικών κινημάτων) που θέτουν κατά καιρούς οι κρατούντες. Αυτός είναι άλλωστε ο δρόμος που άνοιξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όλοι οι αγώνες που δώσαμε το προηγούμενο διάστημα, στα εξεταστικά το '98, στη μεγάλη απεργία του '97, στις φοιτητικές καταλήψεις ενάντια στον Κοντογιαννόπουλο παλιότερα κλπ.

Αυτή είναι η πολιτική ρωγμή που άνοιξε το Πολυτεχνείο και πασχίζουν να κλείσουν οι κρατούντες από τότε μέχρι και σήμερα. Αυτός είναι και ο δρόμος που καλούμαστε να βαδίσουμε. Όχι μαζί με τον κύριο Λαλιώτη, τους συνοδοιπόρους του και τους υπαλλήλους της Πρεσβείας, αλλά εναντίον τους, για να ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας της ανεργίας και του αυταρχισμού, για να μην περάσει η αντιεκπαιδευτική πολιτική της αξιολόγησης και των ταξικών φραγμών. Για να αναπτυχθεί ένα μαζικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ενάντια στα νέα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ στο Ιράκ.

Καλούμε όλους του εκπαιδευτικούς φορείς, Συλλόγους Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας, ΕΛΜΕ, κλπ, να πάρουν μαζικά και αποφασιστικά μέρος στην πορεία από το Πολυτεχνείο στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Καλούμε όλες και όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς, να αναδείξουν και φέτος μαζί με τους μαθητές τους, με φαντασία και μεράκι, τη γιορτή του Πολυτεχνείου και της Εθνικής Αντίστασης στα σχολεία, τιμώντας τα δύο αυτά ορόσημα του λαϊκού κινήματος, τιμώντας τον - τόσο συκοφαντημένο τους τελευταίους μήνες - αντιδικτατορικό αγώνα και το κορυφαίο του γεγονός : την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ - ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2002

Επιστροφή

Περιεχόμενα